The Animals & Friends (UK) Rhythm 'n Blues - Blues Hangar 3020 Herent (16-02-2021) report & photo credits: Rootsville (additional foto's: Anja Cleemput) info club: Hangar 3020 info band: The Animals © Rootsville 2021

Op donderdag 16 december besloten we ons te begeven richting "Hangar 3020" te Herent om ons alsnog een vroeg Kerstmis te schenken, alvast dat as onze eerste intentie. Deze locatie werd mede door de ons tergende pandemie in het leven geroepen voor de concerten van CC "De Wildeman". Ons vorige bezoekje alhier was er eentje in oktober, toen met een fenomenaal optreden van de "Leif de Leeuw Band". "Hangar 3020" is een prima zaal waarbij het volledig veilig voelt om toch nog concerten te laten door. De band van vandaag is er eentje dat de nostalgie bij ons doet opborrelen, met name "The Animals".

Op de affiche staan ze geprogrammeerd als "The Animals & Friends" maar dat zal misschien wel weer te maken hebben de rechten van één iemand of management. De groep ontstond in 1962, toen met onder meer Eric Burdon, Alan Price, Chas Chandler, Hilton Valentine en...drummer John Steel. Het is in de roaring 60-ties wel even turbulent geweest met de bezetting van "The Animals". In 1966 ging de band een beetje in verval maar gelukkig was het item revival later geen nodeloos begrip.

Drummer John Steel en toetsenist Mickey Gallagher toeren nog steeds na 50 lange jaren op het podium en zij vormen dan ook de steunpilaar van deze "The Animals & Friends". Die vrienden zijn gitarist Danny Handley en bassist Roberto Ruiz. Boegbeeld "Eric Burdon" van "The Animals" zagen we nog terug in 2015 op "Blues Peer". Wie of wat? het kan ons weinig deren als we maar kunnen genieten van hits als "We Gotta Get Out Of This Place", "Boom Boom", "Don't Let Me Be Misunderstood", "Baby, Let Me Take You Home", "I Put A Spell On You" en natuurlijk het onsterfelijke "House Of The Rising Sun". Een beetje naar een dipje evoluerend toen Mick Gallager zijn naam had laten veranderen in Barney Williams. Tot nu toe nog geen vuiltje aan de rising sun.

Rond 20.30, om zo nog het verplichte sluitinguur te kunnen voorblijven, beginnen deze (ene) levende legenden van de Britsish Blues Revival aan hun set. Opener van de avond is "Baby, Won't You Please Come Home". Bij aanvang kregen we een mix van de Britse rhythm 'n blues gekleurd met de nodige rock 'n roll uit die era, met nummers als "It's My Life" en Jimmy Reed's "Bright Lights, Big City'. Er werd vervolgens een nostaligsche snaar geraakt bij het brengen van de sleper "I Believe To My Soul" uit 1965 van Ray Charles. Even achter me kijken zag ik dat den "Hangar' tot het maximum was gevuld en was het voor Danny Handley een koud kunstje om het "Wildeman Koor" bij het volgende "Bring It On Home To Me" te betrekken. Gelukkig maar zou ik zo zeggen want de warmte kwam dan ook van de sing-a-long op deze millions selling hit van Sam Cooke.

Het viel mijn compagnon de route en mezelf op dat wanneer John Steel als grey fox zijn haardos een ietsje wilder zou zijn hij prefect lijkt op de oudste bluesdrummer van België, Walter Cuyvers. En zo heeft Walter dan toch weer een leeftijdsgenoot na het wegvallen Charlie Watts (1941-2021) ;-). Het moet van m'n hart dat de gitarist van dienst niet de beste rifjes uit zijn Telecaster komt te halen en bij "Don't Bring Me Down" verbleekt de Twang zelfs zoals de crysanten bij onze nabestaanden. Het in 1966 uitgebrachte "Outcast" brengt dan de nodige soul in het optreden waarbij de zaal toch ook eerlijk van een flatline verscholen blijft.

Deining alom in de zaal bij het brengen van "Hey Bo Diddley" met een bruggetje naar "Who Do Love", in de uitvoering van Ronnie Hawkins, en het daaropvolgende "Don't Let Me Be Misunderstood"...'Cause they are just 4 souls who's intentions are good. Na een bluesje keren we terug naar de rhyhtm 'n blues van Ray Charles met diens "Night Time is The Right Time" uit 1958, incluis de warme stemmen van het "Wildeman Koor", en dacht Mr. Handley even dat hij Elvis was. Night and Day!

Na "Big Boss Man" en "High Heel Sneakers" kregen we een stukje geschiedenis te horen over de best gekende clubs uit de geschiefenis van Engeland. Een verhaal dat begint bij misschien wel de meest iconische met de optredens van "The Beatles" in "The Cavern Club" in Liverpool. Met een lichte voorkeur van Handley voor Mick Jagger en de Stones kwamen we op dit reisje zo ook in "The Crawdaddy Club" in Richmond. Niet meteen het einde van dit intermezzo want de wildst en met meer rock 'n roll in haar DNA was tenslotte het stamcafé van "The Animals", waavoor Eric Burdon en Alan Price dan ook het nummer "Club A Go-Go" in 1965 uit hun pen lieten vloeien. Een club waar ook de "MOD" als subcultuur in volle bloei kwam. We bevinden ons in Newcastle en zo voor de grenzen van Schotland.

Het met rock 'n roll geïnfecteerde "Club A Go-Go" kreeg een transplantie naar Gospel en, yep daar was het voltallige huiskoor weer. Het hoeft gezegd dat 99% van da aanwezigen zich hier best in hun sas voelden maar er is altijd ook die 1 percenter. Met "We've Got Get Out Of This Place" was het liedje van "The Animals & Friends" hier dan spreekwoordelijk uitgezongen. Even backstage voor hun applaus met uiteraard een encore. Eentje maar en die werd dan van de nodige bindteksten voorzien door Mr. Steel himself. Joan Baez, Nina Simone en Bob Dylan hadden reeds een poging ondernomen met deze traditional maar laat ons eerlijk zijn het waren "The Animals" die in 1964 er de nodige dosis rock 'n roll kwamen in te steken en het met "The House Of The Rising Sun" zo van, een in die tijd veel te lang nummer, het brachten tot een wereldhit. Een nummer dat iedereen wel kan mee huilen, zo ook ...;-).

Respect voor Mr. John Steel om op zijn gezegende leeftijd nog altijd achter de drum plaats te nemen. Het was goed maar indien de zanger en gitarist een beetje meer uit het juiste hout was gesneden had dit een topavond geweest. Gelukkig waren we hier voor de "liekes" en die kregen we à volonté. Voor den Pieter was het succes compleet want zijn "Hangar 3020" zat aan de maximum capaciteit in deze barre tijden. En dit is om fier op te zijn...

Foto's Anja Cleemput